Monastérios e conventos cortados na rocha na Europa Oriental
um estudo de caso - Orheiul Vechi (República da Moldávia)
DOI:
https://doi.org/10.34024/herodoto.2021.v6.13801Palavras-chave:
Mosteiro escavado na rocha, Convento, OrheiulVechi, República da MoldáviaResumo
O artigo discute o fenômeno da arquitetura de corte de rocha da República da Moldávia com base no estudo de caso de OrheiulVechi (OldOrhei). A paisagem desempenhou o papel mais importante no desenvolvimento de ermidas e comunidades monásticas, suas infraestruturas, atividades religiosas, sociais e econômicas. Outro aspecto importante é a cronologia, que é uma questão debatida porque as fontes escritas mencionam esses locais muito tardiamente e alguns estudiosos vêm tentando relacionar esse fenômeno com o monaquismo primitivo. O tempo de construção destes complexos não está claramente estabelecido, mas a sua existência pode certamente ser enquadrada com o estado medieval da Moldávia. Neste contexto, é particularmente importante situar os sítios rochosos da Moldávia no seu contexto geográfico mais amplo, o que significaria um exame e apresentação dos elementos dessa arquitetura do Sudeste e Leste Europeu. O artigo descreve uma das ermidas mais importantes da República da Moldávia, que se encontra nos espaços rochosos do rio Răut. Durante a época medieval, a cidade de OrheiulVechi foi um importante centro administrativo e, provavelmente neste contexto, desenvolveu-se uma enorme rede de ermidas, concentrada em seis áreas do vale do rio Răut. Dois deles são conhecidos como mosteiros – Peștere e Bosie e os outros como ermidas dos monges. Durante as últimas duas décadas, registramos mais de 150 células cortadas em rocha. Assim, com base em fontes escritas e arqueológicas, o artigo discute a história das ermidas rochosas de OrheiulVechi, o papel do ambiente natural no seu desenvolvimento e o lugar no contexto de um sistema eclesiástico da Moldávia Medieval.
Downloads
Métricas
Referências
AFANAS’EV-ČUŽBINSKIJ, A. Poezdka v JužnujuRossiju, čast’ 2 (2nd part), OčerkiDnestra. Sankt Petersburg, 1863.
ANSAMBLURI MONASTIC. In: P. BALAN, V. DRUK, Artămoldovenească din veacurile XIV-XIX, Chişinău, p. 44-67, 1985.
ARBORE, Z. Basarabiaînsecolul XIX. Bucureşti, 1988.
ARBORE, Z. Dicţionarulgeografic al Basarabiei. Bucureşti, 1904.
BATJUŠKOV, P.N. Bessarabia. Sankt Petersburg, 1892.
BÂZGU, E. Mănăstirile rupestre dinbazinulfluviuluiNistru – artere de răspândire a creștinismului. Arta 1996, Chișinău, p. 98–105, 1996.
BÂZGU, E. Reevaluări cronologice ale complexului monastic rupestru Butuceni-Orhei. Arta ’97, Chișinău, p. 130–139, 1997.
BÂZGU, E. and SINHANI, T. Un schit rupestru necunoscut – Holercani-Mărcăuți. SUD-EST 4 (30), p. 86–89, 1997.
CERETEU, I. Biserici și mănăstiri din Moldova (secolul al XIV-lea și prima jumătate a secolului al XV-lea). Brăila: Muzeul Brăilei, Editura Istros, 2004.
CIOBANU, Ș. Biserici din Basarabia. AnuarulComisiuniiMonumentelorIstoricedinBasarabia I, p. 39–45, 1924.
CIOCANU, S. Bisericarupestră de lamănăstirealui Bosie dinOrheiulVechi, Basarabia. Arhitext Design 9–10, p. 44–47, 1998.
CIOCANU, S. Biserica rupestră de la mănăstirea lui Bosie de la Orheiul Vechi. Orheiul Vechi. Buletin istorico-arheologic 1998, p. 26–30, 1999.
CIOCANU, S. Schitul Peștera și moșia Peștera (Orheiul Vechi) din ținutul Orhei (de la primele atestări documentare pânăîn secolul al XIX-lea). Tyragetia s.n. vol. 2 (XVII), no. 2, p. 141–162, 2008.
CIOCANU, S. Schitul Trebujeni (al lui Bosie Pârcălab) și moșia Trebujeni/Butuceni din ținutul Orhei. Tyragetia s.n. vol. 3 (XVIII), no. 2, p. 89–109, 2009.
CIOCANU, S. Schitul Mășcăuți/Micicăuți (al lui Albu Pârcălab) și Moșia Mășcăuți din ținutul Orhei. Tyragetias.n. vol. 5 (XX), no. 2, p. 119–138, 2011.
DEMCENCO, N., I. HÎNCU, T. NESTEROV, P. RAILEAN, I. CHIRTOACĂ and I. BOBEICO. Monumente de istorieșiculturădin Republica Moldova. Chișinău: Știința, 1993.
DUMBRĂVEANU, A. Vestigiiarheologice sub impact antropic. Sud-Est 4 (30), p. 82–85, 1997.
EȘANU, A. (ed.) Mănăstiri și schituri din Republica Moldova: studii enciclopedice. Chișinău: Institutul de Studii Enciclopedice, 2013.
GHIMPU, Vl. 1998. Mănăstiri rupestre din Orheiul Vechi. Tyragetia VI–VII, p. 35–42, 1998.
GHIMPU, Vl. Biserici și mănăstiri medievale în Basarabia. Chișinău: Tyragetia, 2000.
GROSU, V. and C. VASILACHI. Semnele lapidare din peșterile de la Butuceni. Sud-Est 4 (30), p. 76–81, 1997.
GROSU, V.G. and K.G. VASILAKI. Lapidarnye znaki Butučenskih peščer. Izvestija Akademii Nauk Moldavskoj SSR. Serija obščestvenyh nauk 3, p. 61–69, 1984.
HALIPPA, I.N. Svedenija o drevnostjah Bessarabii sobrannye Voennym Gubernatorom P.I. Fedorovym v 1837–1838 gg., in Trudy Bessarabskoj Gubernskoj Učonoj Arhivnoj Kommissii, vol. 2, p. 98–114. Kišinev, 1902.
HALIPPA, I.N. Sostojanie cerkvej v 1812–1813 g., in Trudy Bessarabskoj Gubernskoj Učonoj Arhivnoj Kommissii, vol. 3: 242–298. Kišinev, 1907.
ILVIȚCHI, L. Mănăstirile și schiturile din Basarabia. Aspect comparativ arhitectural.Chișinău: Museum, 1999.
KURDINOVSKI, V. Cele mai vechi biserici din Basarabia. Revista SocietăţiiIstorico-ArheologiceBisericeşti, vol. XVI, Chişinău, p. 18–43, 1925.
KURDINOVSKIJ, V. OkrestnostiStarogoOrheja. KišinevskieEparhal’nyeVedomosti 41, p. 1313–1317, 1906.
KURDINOVSKIJ, V. Obščijočerk o peščernyhhramahBessarabii. DrevnejšiekamennyehramyBessarabii, in TrudyBessarabskogoCerkovnogoIstoriko-ArheologičeskogoObščestva, 10 vyp. (10thissue), Kišinev, p. 1–11, 1918.
MUSTEAȚĂ, S. Studiuasupramănăstirilor rupestre din Republica Moldova. Consideraţiiistoriografice. AnaleleAsociațieiNaționale a Tineriloristoricidin Moldova 6, p. 197–202, 2005.
MUSTEAȚĂ, S. Rock-cut monasteries – original landscape for a specific religious environment. A case study of Republic of Moldova, in P. Kołodziejcyzk, B. Kwiatkowska-Kopka (eds), Cracow Landscape Monographs 2. Landscape as Impulsion for Culture: Research, Perception & Protection, Landscape in the Past & Forgotten Landscapes, vol. 2, Kracow, p. 141–153, 2016.
NAKKO, A. IstorijaBessarabii s drevnejšihvremen. Odessa, 1876.
NAUKOVA KONFERENCIJA. Skeli j pečeri v istoriyj ta kul’turistarodavn’ogonaselennjaUkrajyni(Scientific ConferenceRock and Caves: their importance for the study of the Ancient History of Ukraine), L’viv, 2–3 ljutogo 1995 roku, Zbirnik tez povidomlen’ ta dopovidej. L’viv, 1995.
POSTICA, Gh. (ed.) Peisajul cultural Orheiul Vechi. Chișinău: CEP USM, 2010.
POSTICA, Gh. Arhitectura sacră rupestră în contextul civilizațiilor sud-est europene. Sud-Est 4 (30), p. 5–9, 1997.
POSTICA, Gh. Mănăstirile rupestre de la Orheiul Vechi. Orheiul Vechi. Buletin istorico-arheologic 1998, p. 20–25, 1999.
POSTICA, Gh. and V. KAVRUK. OrheiulVechi Archaeological Landscape. Chișinău: S.n., 2018.
SÂRBU, M. OrheiulVechi. In: T. Țopa and V. Trofălă (eds) Mănăstiribasarabene. Chișinău: edituraUniversul, p. 233–241, 1995.
SKAL’NYE MONASTYRI. In: Ja. N. Taras, PamjatnikiarhitekturyMoldavii (XIV-načalo XX veka), Kišinev, p. 107-120, 1986.
TARAS, Ja.N. PamjatnikiarhitekturyMoldavii (XIV–načalo XX veka). Kišinev, 1986.
VEL’TMAN, A. Kostešskieskaly. OdesskijAl’manah. Odessa, 1840.
XENOFONTOV, I. ComplexulmonahalJapca. Istorieșispiritualitate. Chișinău: LUMEN, 2015.
ZAŠČUK, A. MaterialydljageografiiistatistikiRossii, Bessarabskaja oblast’,čast’ 2. Sankt Petersburg, 1862.
Downloads
Publicado
Como Citar
Edição
Seção
Licença
Copyright (c) 2022 Heródoto: Revista do Grupo de Estudos e Pesquisas sobre a Antiguidade Clássica e suas Conexões Afro-asiáticas
Este trabalho está licenciado sob uma licença Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Autores que publicam nesta revista concordam com os seguintes termos:
- Autores mantém os direitos autorais e concedem à revista o direito de primeira publicação, com o trabalho simultaneamente licenciado sob aLicença Creative Commons Attribution que permite o compartilhamento do trabalho com reconhecimento da autoria e publicação inicial nesta revista.
- Autores têm autorização para assumir contratos adicionais separadamente, para distribuição não-exclusiva da versão do trabalho publicada nesta revista (ex.: publicar em repositório institucional ou como capítulo de livro), com reconhecimento de autoria e publicação inicial nesta revista.
- Autores têm permissão e são estimulados a publicar e distribuir seu trabalho online (ex.: em repositórios institucionais ou na sua página pessoal) a qualquer ponto antes ou durante o processo editorial, já que isso pode gerar alterações produtivas, bem como aumentar o impacto e a citação do trabalho publicado (Veja O Efeito do Acesso Livre).